با صنایع دستی اصفهان آشنا شوید

_{منبع عکس: خبرگزاری  تسنیم. عکاس: امیر صادقیان}

خاتم کاری یکی از اصیل‌ترین و نفیس‌ترین صنایع دستی اصفهان با قدمتی از صدها سال قبل است و اوج درخشش آن به زمان حکومت پادشاهان صفوی برمی‌گردد؛ زمانی که درهای کاخ‌ها، رحل‌های قرآن و صندوق‌های مقابر، مزین به این هنر زیبای دست بوده‌اند. درمورد خاستگاه اساسی خاتم کاری اطلاعات کافی در دسترس نیست؛ اما روایت‌های زیادی خاستگاه خاتم کاری را شیراز می‌دانند و نقل است که این هنر در دوره صفویه به اصفهان منتقل شد و در این شهر به‌عنوان پیشه به تولید انبوه رسید. در دائره‌المعارف فارسی درمورد خاتم کاری آمده است:

زمان آغاز این هنر دانسته نیست، و آنچه درمورد آن نقل است با افسانه همراه می‌باشد. تعدادی از استادان خاتم‌ساز فعلا بر این عقیده‌اند که هنر خاتم‌سازی معجزه ابراهیم پیامبر می‌باشد.

_{منابع عکس‌ها: خبرگزاری  تسنیم. عکاس: امیر صادقیان}

خاتم سازی یا خاتم کاری روی اشیای گوناگون در طرح‌ها و اندازه‌های مختلف انجام می‌شود. در خاتم کاری نخست جسم دلخواه از جنس چوب آبنوس، فوفل، گردو، بقم، عناب، افرا، نارنج، کیکم و شمشاد (با رنگ‌های مختلف از جمله سیاه، طیف قهوه‌ای از تیره به روشن، سفید، زرد و غیره) ساخته می‌شود. بعضی از استادکاران خاتم کاری از استخوان شتر، گاو، اسب، صدف و عاج فیل نیز استفاده می‌کنند.

در مرحله بعد چندضلعی‌های منظم با تعداد اضلاع متفاوت (پنج، ۶، هفت، هشت یا ۱۰ ضلعی) و از جنس چوب‌های ذکر شده ساخته می‌شوند و با دقت و ظرافت فراوان روی طرح موردنظر قرار می‌گیرند. چسب مورد استفاده در خاتم کاری از نوع گرم یا سرد است و بسته به نظر استاد خاتم کار از سریش یا چسب سفید استفاده می‌شود. بعد از قرارگیری این چند ضلعی‌های چوبی و چسباندن آن‌ها، پره به دست آمده را با نخ می‌بندند و این کار را آن‌قدر ادامه می‌دهند تا طرح کامل شود. بعد از اتمام کار، جسم خاتم کاری شده را رنگ یا روغن کاری می‌کنند. 

مراحل اجرای خاتم سازی چه روی چوب، چه استخوان و چه فلز مشکل و زمان‌بر است و از نخست تا انتها حاوی بیش از ۴۰۰ مرحله می‌شود. از خاتم در تهیه محصولات مختلفی مانند قاب عکس، جعبه سیگار، عصا، پیپ، جعبه لوازم آرایش، جاکلیدی، جاقلمی و جلد آلبوم استفاده می‌شود. مرغوبیت یک خاتم خوب به ریز نقشی و منظم بودن طرح بستگی دارد. مهم‌ترین مراکز خاتم‌سازی در ایران، اضفهان، شیراز و تهران می‌باشند.

_{عکاس: نامشخص}

میناکاری یکی از ارزان‌ترین و مشهورترین صنایع دستی اصفهان با قدمتی از بیش از پنج هزار سال قبل است

میناکاری، مینچنانچهی یا میناسازی یکی از شاخص‌ترین و مشهورترین صنایع دستی اصفهان با قدمتی از بیش از پنج هزار سال قبل است؛ هنری زیبا که با رنگ آبی، سبز و گاهی قرمز خود توجه هر بیننده‌ای را جلب می‌کند. میناکاری معمولا روی مس انجام می‌شود؛ اما می‌توان این هنر را روی طلا، نقره و سفال نیز پیاده کرد. میناکاری ترکیبی از آتش و خاک است که با هنر نقاشی آمیخته می‌شود و نقوش حیرت‌انگیزی را می‌آفریند. میناکاری به دو روش خانه‌بندی (روش قدیمی) و روش نقاشی انجام می‌شود.

در روش مینای نقاشی، نقش‌های مینا روی لعابی شفاف شکل می‌گیرند. برای این کار، بعد از ساخت جسم مربوطه طبق طرح موردنظر، استاد میناکار روی آن را لعاب سفید می‌دهد و این کار را سه یا چهار تکرار می‌کند. این جسم هربار برای تثبیت لعاب در کوره با حدود ۹۰۰ درجه سانتی‌گراد گرما قرار داده می‌شود. سپس روی جسم سفیدرنگ را نقاشی می‌کنند و دوباره آن را در کوره می‌گذارند.

_{منبع عکس: blog.7gardun.com. عکاس: نامشخص}

پیشینه هنر میناکاری در ایران به زمان حکومت هخامنشیان می‌رسد و در زمان ساسانیان دچار تغییر و تحولاتی بزرگ می‌شود؛ دوره‌ای که به گفته اکثر محققان تاریخ هنر، دوره اوج شکوفایی هنر میناکاری می‌باشد. آن‌ها معتقد می‌باشند که میناکاران بیزانس (حکومت روم شرقی) و دیگر کشورهای خارجی این هنر را از هنرمندان ایرانی دوره ساسانی یاد گرفتند. 

در ظروف میناکاری معمولا از طرح‌ها و نقوش سنتی ایرانی استفاده می‌شود. ظروف مسی و سفالی میناکاری یکی از صنایع دستی ارزان و پرفروش اصفهان می‌باشند و درمورد سایر هنرهای دستی اصفهان قیمت کمتری دارند. گوشواره، گردنبند، انگشتر، جعبه‌های بزرگ و کوچک آرایش زنانه، قوطی سیگار، بشقاب مینا، گلدان‌های مینا و تابلوهای بزرگ و کوچک میناکاری که با هنرهای دیگر مانند طلاکاری و خاتم‌کاری و مینیاتور ترکیب می‌شوند از جمله اشیایی می‌باشند که میناسازان در بازار به فروش می‌رسانند.

_{منبع عکس: باشگاه خبرنگاران جوان. عکاس: نامشخص}

مسگری یکی از صنایع دستی قدیمی ایرانی با قدمتی از پنج هزار سال قبل است و اشیا و ظروف مسی دست‌ساز اکثر گذشته‌های دور، هم‌اکنون در موزه‌ها قابل‌مشاهده می‌باشند. نقل است که اولین فلز کشف شده به دست انسان فلز مس بوده است و اولین فلزکاران نیز ایرانیان بوده‌اند. مسگری در شهرهای اصفهان، زنجان، کاشان، کرمان و شیراز رواج دارد و در بیشتر این شهرها بازاری با عنوان بازار مسگرها دیده می‌شود. جالب است بدانید که کشف دو کوره ذوب فلز در محوطه سه هزار ساله «اسپیدژ» در سیستان و بلوچستان نشان داد که مردم این منطقه از هزاران سال قبل به هنر مسگری و فلزکاری می‌پرداختند.

مسگری در سال‌های اخیر با ترکیب با دیگر هنرهای ایرانی دوباره مورد توجه جای دارد می‌باشد. در ادامه دو هنر بدیع مسگری را به شما معرفی خواهیم کرد.

مس و خاتم (خاتم کاری روی مس)

_{منبع عکس: nafiskhatam.com. عکاس: نامشخص}

مس و خاتم  یکی از صنایع دستی نسبتا جدید اصفهان است که از تلفیق هنر مسگری و خاتم سازی به وجود آمده می‌باشد. همان طور که پیش‌تر گفتیم در خاتم کاری از چوب و استخوان استفاده می‌شود و تمام سطح جسم موردنظر را با نقوش هندسی پر می‌کنند. برای خاتم کاری روی مس در نخست ظرف مسی موردنظر از طریق استاد مسگر آماده شده و آنگاه بخش‌هایی از آن با قطعات خاتم کاری پوشانده می‌شود.

مس و پرداز (میناکاری روی مس)

_{منابع عکس‌ها به‌ترتیب: apadanaart.com، aramishandicrafts.com، mesclub.ir،minayemahboub.com. عکاس: نامشخص}

مس و پرداز یکی از هنرها و صنایع دستی جدیدی است که در سال‌های گذشته از طریق هنرمندان خوش ذوق و خلاق اصفهانی رونق گرفته می‌باشد. در این هنر که تلفیقی از میناکاری و مسگری است، نقش و نگارهای میناکاری پرداز روی قسمت‌هایی از بدنه ظروف مسی طراحی می‌شوند. سپس ظرف مسی را صیقل می‌دهند و برجستگی‌های موجود را برطرف می‌کنند؛ البته به شیوهی که به طرح‌ها و نقوش آن آسیبی نرسد. در نهایت ظرف را جهت محافظت بیشتر با لایه‌های پلی استر می‌پوشانند.

آجیل خوری، شیرینی خوری، قندان، گلدان، سنگاب و شمعدان مس و پرداز و غیره از جمله ظروف پرطرفداری می‌باشند که در اصفهان به فروش می‌رسند. ارزش هنری یک ظرف مس و پرداز زمانی بیشتر است که طراحی‌های انجام شده ظریف‌تر و حرفه‌ای‌تر انجام شده باشند و ضمنا سطح ظرف صیقلی‌تر باشد.

_{منبع عکس: malekhouse.razavichto.ir. عکاس: نامشخص}

قلم زنی یکی از مشهورترین و قدیمی‌ترین صنایع دستی اصفهان است که در شهرهای شیراز و تبریز نیز رونق دارد و و در اماکن متبرکه و ضریح بزرگان دیده می‌شود. قلم زنی در حقیقت نوعی حکاکی ظریف روی فلزات (مس، طلا، نقره و برنج) می‌باشد. پیشینه این هنر به زمان سکاها یا سیتها از نژاد آریایی‌ها نسبت داده می‌شود.

_{منبع عکس: honarlux.ir. عکاس: نامشخص}

امروزه برای قلم زنی در نخست داخل یا زیر ظرف دلخواه را از محلول قیر و گچ پر می‌کنند تا در حین کار، سر و صدای قلم کمتر به گوش برسد و ضمنا ظرف سوراخ نشود. سپس هنرمند قلم زن با استفاده از ابزاری چون قلم‌های مخصوص و چکش، طرح دلخواه خود را روی ظرف اجرا می‌کند و به برجسته‌سازی و سه آتی کردن جزئیات طرح می‌پردازد. بعد از ایجاد نقش‌ها قیر را جدا می‌کنند و روی شیارها گرده زغال می‌ریزند و در مرحله بعد روی ظرف را با روغن جلای سیاه می‌پوشانند. به این ترتیب نقش‌های قلم‌زده شده به‌شکل خط‌هایی تیره و مشخص دیده می‌شود.

_{منبع عکس: ویکی پدیا. عکاس: نامشخص}

قلمدان در اصل با مقوا و کاغذ ساخته می‌شد و هنرمندان روی آن را با سبک‌ها و طرح‌های مختلف نقاشی می‌کردند

واژه قلمدان شاید شما را به یاد قلمدانی چوبی و مزین به هنر خاتم، منبت یا مینیاتور بیندازد؛ اما باید بدانید که قلمدان در گذشته از جایگاه خاص‌ای در بین شاهان، درباریان، ادیبان و هنرمندان برخوردار بود و به‌شکل امروزی ساخته نمی‌شد. قلمدان در اصل با مقوا و کاغذ ساخته می‌شد و هنرمندان روی آن را با سبک‌ها و طرح‌های مختلف نقاشی می‌کردند.

در ایران باستان از جسمی به اسم قلمدان اطلاعی در دست نیست؛ اما این وسیله بعد از اسلام در مکاتب و مدارس مورد استفاه قرار می‌گرفت. قلمدان‌های پیش از قرن نهم هجری یا چوبی بودند یا فلزی؛ نوع چوبی آن‌ها اغلب ساده یا مزین به منبت کاری بود و نوع فلزی آن‌ها از فولاد ساخته می‌شد. قلمدان‌های فولادی مرصع طلاکوب و گوهر نشان، وسایلی اشرافی بودند و روی بعضی از آ‌ن‌ها آیات قرآن یا اشعار کنده‌کاری می‌شد. در دوره تیموری هنرهای تزئینی مانند صحافی سنتی، مینیاتورسازی، خطاطی و تذهیب پیشرفت کرد. به‌علاوه در آن زمان شاهان، شاهزادگان و دولتمردان به هنر خوشنویسی توجه خاص‌ای داشتند و درست در همین دوره تیموری بود که هنر قلمدان سازی از جنس مقوا آغاز شد. 

قلمدان مقوایی نقش‌دار از اواخر دوران صفوی بیشتر مورد توجه جای گرفت و تا اواخر عصر قاجار نیز مورد استفاده بود. قلمدان خام، قالبی چوبی به‌شکل خود داشت و به دو شیوه با استفاده از خمیر مقوا یا با خمیر کاغذ ساخته می‌شد. بعد از ساخته شدن قلمدان، نقاش روی آن طرح نقاشی پیاده می‌کرد و بعد از اتمام ریزه‌کاری‌های هنری، چند دست روی نقاشی روغن کمان زده می‌شد. در ادامه قلمدان را به استاد تدهیب کار می‌دادند تا ادامه کار روی آن انجام شود. 

_{منبع عکس: liya-shop.com. عکاس: نامشخص}

ملیله سازی یکی از ارزشمندترین صنایع دستی اصفهان و یکی از ظریف‌ترین صنایع فلزی ایران می‌باشد. این هنر که در ساخت ظروف و وسایل تزئینی نقره به کار گرفته می‌شود، آن‌قدر ظریف و زیبا است که امکان ندارد نظر شما را به خود جذب نکند. ملیله سازی از كنار هم جای گرفتن تعداد بسيار زيادی مفتول نقره در قالب ريز نقش‌هایی چون اشک، جغه، برگ، پیچک و غنچه به دست می‌آید.

پیشینه ملیله سازی در ایران به صدها سال برمی‌گردد. این هنر تا پیش از دوره پهلوی در شهر زنجان رواج داشت؛ اما در زمان حکومت رضاخان با مهاجرت تعدادی از استادکاران این عرصه به اصفهان و تهران، در دیگر شهرها نیز رونق گرفت.

_{منبع عکس: bazarehediye.com. عکاس: نامشخص}

برای تهیه نوار ملیله، نقره با عيار ۱۰۰ را ذوب می‌کنند و به‌شکل مفتول درمی‌آورند. سپس آن را حرارت و از میان دستگاهی مخصوص عبور می‌دهند تا نوار ملیله به دست آید. در ادامه قالب موردنظر روی یک صفحه مسی قرار می‌گیرد و تمام سطح آن موم‌اندود می‌شود. نواری با پهنای بیش از نوار ملیله در اطراف قالب قرار می‌گیرد تا شکل قالب را به خود بگیرد و در موم فرو رود. نوارهای ملیله متناسب با طرح دلخواه و با دقت در قالب چیده می‌شوند و آنگاه تمام سطح قالب با پودر تنكا (پايان آورنده نقطه ذوب لحيم نقره) و گرد لحيم پوشانده می‌شود. قالب در کوره گذاشته می‌شود تا گرده لحیم ذوب شود و پیچ‌ها به هم متصل شوند.

_{منبع عکس: وب‌سایت راسخون. عکاس: ناشمخص}

فیروزه کوبی یکی از مهم‌ترین و ارزشمندترین صنایع دستی اصفهان به شمار می‌آید و قدمت آن به حدود ۷۰ سال قبل برمی‌گردد. این هنر ارزنده در نخست در مشهد از طریق یک صنعتگر روی جواهرات انجام شد؛ اما با راه پیدا کردن به اصفهان موفق شد تا عنوان یکی از زیباترین صنایع دستی اصفهان را به خود اختصاص دهد. در اصفهان فیروزه کوبی روی جواهرات و ضمنا در ظروفی مانند گلدان، سنبلدان، شمعدان، قندان، شکلات خوری، شیرینی خوری، میوه خوری، آجیل خوری، سنگاب، شربت خوری، تنگ، آینه، کشکول و غیره انجام می‌شود. رنگ ظرف‌های فیروزه کوبی معمولا آبی و سبز می‌باشد.

در هنر فیروزه کوبی ظرف‌ها، زیورآلات و اشیای تزئینی (از جنس مس، برنج، نقره یا برنز)  با استفاده از سنگ‌های فیروزه در قطعات بسیار کوچک آراسته می‌شوند. برای این کار قطعات ریز فیروزه را با استفاده از ابزار و وسایل فیروزه کاری روی ظروف مسی قرار می‌دهند و با استفاده از چسب فیروزه کوبی یا لاک گردویی آن‌ها را محکم می‌کنند. ارزش هنری کار زمانی بیشتر است که فاصله بین قطعات فیروزه کمتر باشد و رنگ چسب در کار مشخص نشود.

_{عکاس: نامشخص}

منبت کاری (Woodcarving) یکی دیگر از صنایع دستی محبوب اصفهان است که در شکل‌ها و طرح‌های متنوعی ساخته می‌شود. این هنر که در شاخه هنرهای صنایع دستی چوبی قرار می‌گیرد با کنده‌کاری روی چوب و ایجاد پستی و بلندی‌های هنرمندانه روی آن انجام می‌شود.

پیشینه منبت کاری در ایران به هزاران سال قبل برمی‌گردد و آثار این هنر روی دسته شمشیرها، نیزه‌ها و سپرهای چوبی ارتشیان مادها و هخامنشیان دیده می‌شود. نقل است که منبت کاری در شهر ملایر در ایران آغاز شد. این شهر در سال ۱۳۹۱ به‌عنوان شهر ملی منبت و پایتخت مبل و منبت ایران در لیست شهرهای صنایع‌ دستی کشور به ثبت رسید. منبت گل و مرغ ملایر یکی از کهن‌ترین سبک‌های منبت ایران به شمار می‌آید. منبت کاری در ملایر بیشتر در صنعت مبل سازی است؛ در حالی که شهرهایی مانند گلپایگان و آباده بیش از ۸۰۰ سال است که این هنر را برای ساخت تابلو، قاب و منبت‌های تزئینی به کار می‌گیرند.

_{منابع عکس‌‌ها به‌ترتیب: ichoob.ir، kaloot.org، rahzar.com rahzar.com، shiraze.ir. عکاس: نامشخص}

شهرهایی مانند گلپایگان و آباده بیش از ۸۰۰ سال است که هنر منبت کاری را برای ساخت تابلو، قاب و منبت‌های تزئینی به کار می‌گیرند

طرح‌ها و نقوش زیبا در هنر منبت کاری اصیل طرح‌های اسلیمی، ختایی و سایر نقوش سنتی است؛ اما متاسفانه استفاده از این نقوش در حال فراموشی است و این روزها طرح‌های خارجی جای آن‌ها را گرفته‌اند. در این هنر، چوب درخت‌ها و گیاهان مختلف (آبنوس، فوفل، بقم، شمشاد، عناب و گردو) با رنگ‌های گوناگون به‌شکلی در کنار هم قرار داده می‌شوند که طرح دلخواه به زیبایی پیاده شود. چوب مورد استفاده در منبت کاری باید  محکم و بدون گره باشد.

در نوعی از منبت کاری به‌جای کنده‌کاری زمینه چوب و برجسته کردن نقش دلخواه، چوب‌های مختلف را با رنگ‌های گوناگون طبیعی آن می‌برند و کنار هم قرار می‌دهند. در این نوع جدید منبت کاری از چوب‌های شمشاد برای رنگ زرد و عناب برای رنگ قرمز استفاده می‌کنند.